Kinderboeken

Mensje vertelt wie ze is en beantwoordt vragen van kinderen

In het kort kan ik zeggen: ik ben geboren in Den Haag en woon in Amsterdam, ik heb een zoon en een kat, die Bosi heet, en ik schrijf boeken voor kinderen en boeken voor volwassenen. Maar dan vergeet ik de vragen die ik wel eens krijg, zoals laatst op een school in het hart van Nederland. De kinderen hadden hun vragen op briefjes geschreven en het waren er zoveel dat ik ze tenslotte allemaal maar mee naar huis heb genomen. Voor deze speciale gelegenheid neem ik nu even een duik in de berg rode, gele, groene, witte en blauwe briefjes.

Welk boek vond u vroeger het mooist?

Het eerste wat ik bij zo'n vraag voor me zie is hoe ik vroeger van school naar huis rende om verder te gaan in een van de Indianenboeken die ik graag las. Maar ik las als kind alles wat ik te pakken kon krijgen en ik kon daar zo in opgaan dat ik vaak vergat hoe laat het was. Ik had soms niet eens in de gaten dat mijn ouders, broer en zus al aan tafel zaten te eten. Bij een boek als 'Alleen op de wereld' had ik trouwens geen hap door mijn keel kunnen krijgen, zo vreselijk als ik telkens om dat verhaal huilen moest. En ook als ik nu nog denk aan de dood van het aapje Joli Coeur in zijn generaalsuniformpje, springen de tranen weer in mijn ogen.

Wat vindt u zelf uw beste boek?

Ik denk: het eerste, nee het volgende, of nee, het laatste, of nee, toch het middelste. Die vraag is dus moeilijk te beantwoorden, vooral omdat ik van alle personen die in mijn boeken voorkomen op de een of andere manier houd. Ook als het een vampier of een mopperkont is.

Is uw naam echt Mensje?

Ja, die is zo echt als mijn krullen. Ik ben naar mijn grootmoeder genoemd. Op het geboortekaartje stonden mijn twee voornamen: Mensje Francina, maar daaronder zetten mijn ouders: wij noemen haar Mennie. En zo word ik in de familie nog altijd genoemd.

Als u een wens mocht doen, wat zou u dan wensen?

Ik wou dat ik drie wensen mocht doen, maar als het er maar een mag zijn, wens ik dat er geen kinderverdriet en dierenleed bestaat en dat iedereen het zoveel mogelijk naar zijn zin heeft.

Hoe lang schrijft u al? Schrijft u iedere dag? Wou u als kind al schrijver worden? Hoe schrijft u? Waar schrijft u?

Er zijn nog meer vragen die over schrijven gaan, zoals deze vraag op een geel briefje, ondertekend door Sandra: Bent u blij of verdrietig als u een boek af hebt? En deze vraag op een blauw briefje, ondertekend door Roberto : Verdien je veel geld met boeken schrijven? Want ik wil rijk worden.

Ja, Sandra en Roberto, en overige beste jongens en meisjes, ik schrijf al lang. Ik begon er als kind al mee, had altijd verhalen in mijn hoofd, maar ik tekende ook en heb een tijd gedacht dat ik later schilder zou worden. Ik schrijf thuis aan mijn bureau, maar ook wel aan een tafel of op de bank. Ik neem het verhaal waaraan ik werk geregeld mee naar bed en neem het ook mee als ik op reis ga. Ik schrijf alles eerst met een vulpen, gevuld met zwarte inkt, en tik het daarna uit op de computer. Een boek schrijven is een avontuur, soms is het lastig en moeilijk, maar het is ook spannend, grappig en fantastisch. En als het boek af is ben ik blij én verdrietig. Verdrietig omdat het avontuur voorbij is, maar blij omdat het is gelukt en het voor iedereen die het leest weer een avontuur betekent. Zo snel mogelijk begin ik dan ook weer aan een nieuw boek te werken. Want of je er nou rijk van wordt of niet, als je een schrijver bent kan je het schrijven niet en nooit laten.

Mensje leest het vers Tony Tijger voor:

(filmpje © Jacinta Holtslag)