Overspel
(roman, 1982)
Een roman waarin drie geschiedenissen verbonden zijn doordat de personages familie van elkaar zijn. De eerste geschiedenis draait om bankbediende Anton Hofman, enerzijds een keurige huisvader, anderzijds een man die op grote voet wil leven en zijn cliënte, de aardige barones Van Voorst tot Voorst, bedriegt door speculaties met haar geld. Als dat mis loopt, vlucht hij naar voor enige tijd naar Biarritz. De tweede geschiedenis draait om zijn dochter Anna die als au pair in Engeland verstrikt raakt in een affaire met haar werkgever, Donald Masefield en diens snibbige vrouw Penny. De derde geschiedenis betreft Laura, Hofmans zuster, getrouwd met een psychiater die er een buitenechtelijke relatie op nahoudt.
uit recensies over Overspel:
De drie hoofdpersonen van Overspel doen een beroep op de sympathie van de lezer en worden daarin niet beschaamd. Ze vechten alledrie tegen iets kwaadaardig: Hofman tegen het lot dat hem klerk heeft gemaakt, Laura tegen haar overspelige echtgenoot en Anna tegen haar mevrouw. Het spel van goed en kwaad dat gespeeld wordt met de lezer is niet zo simpel. De oplichterij van Hofman is natuurlijk heel slecht, maar in Overspel is dat volstrekt niet de zorg van de lezer. Wat hem interesseert is hoe Hofman zich eruit redt. Het overspel van Laura's man David is heel slecht, maar het overspel van Anna ondergaat de lezer als een passend antwoord op de terreur en liefdeloosheid van mevrouw Masefield.
- Carel Peeters in Vrij Nederland
Overspel sluit met zijn hier en daar lichte, speelse toon aan op haar ballade De avonturen van Anna Molino, al is dat natuurlijk een heel ander verhaal. De vermakelijke kinderen die in deze ballade voorkomen, geterroriseerd door de kleine Anna Molino, konden best eens dezelfde schatjes zijn als die ronddartelen in het Engelse huis van de overspeligen, De poëzie van Van Keulen was destijds voor mij een verrassing na de ernst van Van lieverlede. En iets van dit gemakkelijke, lichte, heeft Mensje van Keulen in deze roman weten te behouden naast de voornamelijk ernstige toon.
- Wam de Moor in De Tijd
Een ontroerend, eigenzinnig boek dat zich bijna met opzet niets lijkt aan te trekken van literaire vormeisen. (...) Indrukwekkend als een lange, verbeten aanklacht tegen liefdesverraad.
- NRC Handelsblad
