Meneer Ratti woont in een duistere kelder. In die kelder staan heel
wat dozen, tassen en zakken, die vol spulletjes zitten. 's Nachts gaat
meneer Ratti namelijk met een kinderwagen de straat op en daarin stopt
hij wat de mensen hebben weggegooid of verloren hebben en wat nog waarde
heeft. Wat hij vindt noteert hij in zijn kasboek. Zo heeft hij bijvoorbeeld
vierenvijftig paraplu's, zevenennegentig knuffeldieren en zevenduizend
driehonderd en tweeëntwintig knikkers. Meneer Ratti heeft een keer
opgeschreven wat hij nooit wil verzamelen en dat aan de muur gehangen:
Geen meubels en geen traplopers en geen gebruikte kranten,
geen tandenborstels, badpakken, schoenen en winterwanten,
geen uitgevallen haar en afgeknipte paardestaarten.
geen kaartjes voor de bus en restjes van verjaardagstaarten,
geen melktandjes, geen tandjes, dooie muizen, mussen, spinnen,
luiers en schoolrapporten komen Ratti's kelder binnen!
Iets weggeven doet hij nooit, want hij heeft een hekel aan iedereen,
vooral katten, buurvrouwen, en kinderen. De paniek is dan ook groot
als op een dag een kat zijn kelder binnensluipt. Die kat lukt wat geen
mens is gelukt: hij steelt meneer Ratti's hart. Voor het eerst komt
iets van warmte en plezier in de sombere kelder. Dat de kleine Marleen
haar ogen rood huilt omdat ze haar kat kwijt is, kan meneer Ratti niets
schelen. Hij vergeet daarbij alleen dat zijn hart niet meer hetzelfde
is als vroeger. En zo begint er langzaam maar zeker iets te knagen…
Meneer Ratti is het mooiste personage uit de kinderboeken van Mensje
van Keulen geworden. Hij wordt negatief en karikaturaal beschreven ja,
maar is tegelijkertijd vanaf het begin sympathiek. (…) Dat blijkt
onder meer uit de komische manier waarop hij dat 'stelletje tetterbelllen'
van buurvrouwen op hun nummer zet, uit de subtiele opmerking dat hij
graag op straat gevonden briefjes leest omdat hij nooit post krijgt,
maar ook door de rake typering van tekenaar Jan Jutte.
- Lieke van Duin
in Trouw
Er valt om de streken van meneer Ratti veel te lachen, maar huilen
kan ook. (…) Meneer Ratti mag wat mij betreft op de plank met klassieke
kinderboeken.
- Carolien Zilverberg in NRC Handelsblad