De lach van Schreck
(reisverhalen 1991)
De lezer wordt door Mensje van Keulen in deze verhalen meegevoerd naar een zonderling been in Waterloo, de zusters van Morandi, het gastenboek van Hotel Ritz, het skelet van prinses Barberini ,de verrassende achtergrond van 'Wuthering heights', het graf van Edgar Allan Poe, in de bizarre voetsporen van het vampirisme, en langs haar eigen herinneringen.
uit recencies over De lach van Schreck:
De verhalen zijn geraffineerd vermomd. Als reisverhalen bijvoorbeeld, of als jeugdherinnering, en soms als reportage.. Maar daar zit het hem niet echt in. Het komt door dat 'bijna'. Zoals de vampier alleen bij daglicht dood is, zoals de mummie geen graf heeft, zoals de kunstenaar voortleeft in zijn werk, zo gaan deze verhalen over de dood. (Reis)verhalen staat er op de achterkant van het boek. Verhalen over (de dood), de dood tussen haakjes, zou ik zeggen. Vrienden van het vampirisme hebben er een mooi woord voor: hun helden zijn 'undead', ondood, wat iets anders is dan levend. De man in de titel van het boek, Schreck, staat op pag. 83 zoals hij te zien is in Murnaus film 'Nosferatu': wanschapen, horribel, bloeddorstig. [...]Bij herlezing en nu ik dit schrijf, is er een stem tussen haakjes die steeds maar zegt dat je katholiek moet zijn (geweest) om die hang naar de schaduw van de dood zo te koesteren, te zoeken, en te kunnen vinden. [...] Ik kan het niet met zekerheid zeggen omdat ik zelf katholiek ben opgevoed. Ik kan er daarom des te beter van genieten.
- Ed Schilders in Vrij Nederland.
Veel van deze verhalen hebben een literaire kant, en juist door die vervlechting van de leeservaring met de reiservaring wordt aan beide iets toegevoegd.
De sober vertelde en sfeervolle verhalen in De lach van Schreck die hun ontstaan aan de lust tot huiveren danken, zullen vooral de lust tot lezen stimuleren.
- Gerrit Jan Zwier in Leeuwarder Courant
